A l’amat he donades
totes les claus;
jo tinc totes les seves
i fem les paus
Però resta una cambra
al fons del fons
on entrar no podríem
ni breus segons.
Tantes forces ocultes,
tants pensament
allà dins son escàpols
a tots moments!
Bé seria debades
sotjar-hi un poc:
l’aldarull colpiriaç
més que no un roc.
Contentem-nos d’una ombra
o d’un ressò.
Que ell es dugui els seus comptes
com me’ls duc jo.
Versión castellana de JOSÉ CORREDOR MATHEOS
A mi amado entregué
todas las llaves;
tengo a cambio las suyas,
y hechas las paces.
Pero queda una estancia,
en lo profundo,
donde entrar no podríamos
ni unos segundos.
¡Tantas fuerzas ocultas
y pensamientos,
libres a todas horas
ahí allí dentro!
En vano intentaría
fisgar un poco:
como piedra sería,
¡Cuánto alboroto!
Bastenos una sombra,
leve rumor.
Y que él lleve sus cuentas,
como hago yo.

Verdad que siempre queda un rincón dentro de nosotros tal vez inaccesible para el otro?Debe ser un lugar de paz para reposar cuando estamos ensimismados ,lo necesitamos.
Todos poseemos uno,creo que es un silencio.
Besos .niña
Gloria