Si, no sé como sacarme la idea de la cabeza, pero hoy tengo el "ninguneo" en la cabeza. Cuantas veces te has sentido ninguneado?. Tantas, y tantas, que me ha cogido llorera, la última hoy. A veces soy un poco exagerada, pero és que es tan fácil ningunear sin darse ni cuenta. Quizás yo también lo hago, pero no creo, si lo hago soy inconsciente de ello, y no me gusta. Para mi todo el mundo cuenta y quiero que cuente. A veces incluso he sido criticada por este tema en mi casa, porque te enrollas con todo el mundo? me dicen. Bueno para mi todo el mundo es importante. Las viejecitas que pasean su perro. Un saludo las alegra, claro que entonces igual te cuentan una historia larga, pero se sienten bien, y yo también.
Yo he encontrado muchos ninguneos en mi vida y me han dolido , y no querría que alguién por mi culpa sintiera lo mismo. Claro me dicen que para mi los clientes del hotel són como hijos, pero que me cuesta escucharlos cuando estoy con ellos, tener pequeños detalles, ayudarles a buscar lo que quieren visitar, para mi es un placer. Incluso tuve un chico mexicano que filmaba una película, que como llegaba muy tarde y cansado . Hacia que en la cocina le guardasen alguna cosa para comer antes de ir a dormir. No se para mi es fácil, no és un esfuerzo.
Quizas por eso cuando me ningunean me siento tan dolida.
Bueno no vaymos a regodearnos con el tema. Ahora ya se defenderme y bien.
Pero quizás sois demasiado jovenes, pero antes ibas a las casas y le decían a mi marido quieres una cerveza, y luego, a quizás a tu también te apetece algo Lídia. Yo creo que la pregunta tenía que ser quereis una cerveza. Porque primero él, y luego yo. Bueno ya veis que soy un poco quisqui. Pero és lo que hay.
Dedueixo amb el ninguneo que vols dir que no se et té en compte, o t\’ho sembla oi?… A mi també em passa molts cops. Estic molt per la gent, perquè estiguins contents, que t\’hi esforces pels altres i després veus com passant de tu. La gent és molt egoista. I saps la pena es que jo també m\’estic tornant. Sempre em surt la vena generosa, cada un es com és… però noto com ara segons amb qui m\’ho repenso.
Bé no se molt be si es això el que volies transmetre… en tot cas, quan estiguis aixi, saps que pots trucar-me… si més aquí hi ha una que t\’escoltarà amb afecte i si cal veure\’ns per fer-nos una abraçada que de tant en tant necessitem tots, doncs també…. Jo també estic toba fa dies, em costaría poc posar-me a plorar… però no vull, que després em fa mal el cap, jajaja, Que és veritat i fa molta ràbia…Molts petons Lídia.
Ens hem creuat els comentaris. En la mateixa entrada em comento a mi mateixa i ho explico, però resumint… quin rollo, la doctora no hi era i ningú m\’ha avisat, però la mamo me l\’han fet. M\’han donat visita pel mes que vé i ja tindràn el resultat… et mantindré informada. Només a tu eh!. Gràcies per l\’interés. Petons
Buenas noches Mel-la:
Esa sensación de ninguneo no es única.Todos la tenemos en ocsasiones.
Antes ,una amiga de blog(amiga,bueno una persona muy maja que me visita)me decía que mi blog emanaba trsiteza,y no ha sido la única.
Me molesta dar esa impresión porque no quiero dar lástima .Eso nunca¡¡pero es mi forma de ser y no puedo simular.Sería como ir en contra de mi propia existencia.
Escribiré ahora algo sobre este tema.
Perdona,leyendo lo del ninguneo,me acordé de esto.
Un saludo y hasta prontito¡¡
Esa foto y su comentario ( el amor es una vieja dama ,me encantó)
Animos wapa!!!
Hay gente que esta en el mundo por que tiene que haber de todo,
pero ya sabes…
HOY NO SE ACABA LA VIDA!!!
BESOS ENORMES DE ÁNIMO
EL HADA
… y la consecuencia de ese ninguneo, es que tu te acabas marcando los límites entre tú y los demás, hasta que te das cuenta, de que es costoso y pesado comenzar a andar con armadura, cuando siempre lo has hecho con lo puesto.
Deja que se te quiera tal y como eres. Peor para el que no lo entienda. Él se lo pierde 😉
Un abrazo.
Sol
Esa palabra es..como diria..fea…quizás porque el acto en si ya es feo de por sí, pues se representa con una palabra igual..fea…
No sé, no recuerdo si me he sentido alguna vez así…tengo mucho carácter supongo..lo que si me sucede a veces es que me autoexcluyo..esta misma tarde escribi algo pequeño sobre eso mismo..aunque aun no lo he colocado…
Yo no suelo llorar desde hace mucho tiempo…ni siquiera cuando pasé esos meses en paro..supongo que ya lloré suficiente para mucho…lo que sí hago cuando estoy algo bajita animicamente es salir de compras..eso me anima, me sube la autoestima que no veas…y cuando no tengo dinero para permitirme muchos gastos, aunque sea me meto en un super de chinos..es otra forma de desahogarme jeje y el caso es que resulta porque llego a casa tan contenta..aunque sea con una chorradita en las manos…
Besos…
p.d. preciosa canción…
Tots alguna vegada ens hem sentit així,però no per això deixem de donar als demés el que ens surt de dins. Quan donem ho fem sense esperar res a canvi si, però el dia que veiem que no rebem ens ensopim i ens cosata de pair, bé allà ells jo penso , jo continuo donant a qui crec que s\’ho mereix i si algú no dóna és el seu problema.
Petosn empordanesos, al msn sempre em tens per si necesisites ser escoltada.
Hola:Creo que no se le debe dar mucha importancia a ser ninguneado.Muchas veces la gente no tiene la culpa de ser maleducado,y si lo hace conscientemente….que le den morcillas.Lo verdaderamente importante es lo qu hace uno.Si a tí como ami nos "sale"apreciar a la gente y procurar hacer la vida más amable….pues hagamoslo y estaremos en paz con nosotras mismas.
Un saludo